دین‌داری اسلامی و ترجیحات زمانی فردی، یک مطالعه آزمایشگاهی

هدف این پژوهش بررسی تأثیر دین‌داری اسلامی بر ترجیحات زمانی فردی است. برای این منظور، از روش آزمایشگاهی که امکان کنترل متغیر­های مداخله‌گر را فراهم می­آورد، استفاده شد. شیوه­ استخراج ترجیحات زمانی فردی، لیست قیمت چندگانه که در آن افراد در معرض انتخاب‌های چندگانه­ پولی قرار می­گیرند، بود. تابع تنزیل مورد استفاده در این پژوهش، به منظور تخمین نرخ تنزیل، تابع هذلولی بود. در این نوع تابع، تنزیل با نرخ ثابتی صورت نمی­­گیرد؛ بلکه با گسترش بازه­ زمانی انتخاب، نرخ تنزیل کاهش می­یابد. برازش داده‌ها نشان داد که این نوع تنزیل دارای برازش خوبی است و با پژوهش­های گذشته نیز سازگار است. به منظور سنجش دین‌داری، از پرسشنامه معتبر درون­سو- برون­سو آلپورت و راس و به منظور کنترل متغیر شخصیت از پرسشنامه هگزاکو استفاده شد. افراد مورد آزمایش 120 نفر از دانشجویان دانشگاه علامه و پیام نور بودند. به منظور سنجش تأثیر دین‌داری بر ترجیحات زمانی از روش رگرسیون حداقل مربعات معمولی استفاده شد.  نتایج پژوهش نشان داد، دین‌داری درون­سو، تأثیر منفی و معنادار و دین‌داری برون­سو، تأثیر مثبت اما بی‌‌معنا بر نرخ تنزیل دارد. از بین انواع ابعاد شخصیت، تنها بُعد با وجدان بودن، بر روی نرخ تنزیل تأثیر معنادار دارد. به نظر می­رسد سطح بالاتر دین‌داری درون­سو از طریق افزایش خود‌کنترلی و تقویت دید بلندمدت، باعث افزایش صبر فرد دین‌دار و به تبع کاهش نرخ تنزیل می­گردد. افزایش این  بُعد کهنشان‌دهنده تمایل به سازمان‌دهی زمان، کار کردن به صورت منظم و دقت در هنگام تصمیم‌گیری است نیز موجب کاهش نرخ تنزیل می­گردد.